Premiados "Microrrelatos de Terror"

Os alumnos premiados  no concurso  “Micorrelatos de Terror” foron:

Ignacio Inarejo Sixto (PCPI-B)

Cristina  Fernández Sande (3º ESO-A)

Daniela Ramos Ríos (2º BACH-A)

A TORTURA INTERMINABLE

Era de noite e seis xóvenes decidiron quedarse a durmir nun motel. Cando xa estaban dentro puxéronse a xogar ao parchís. Despois de trinta minutos decidiron irse a durmir e de súpeto sae da nada unha nena pantasma. Aparentaba seis ou sete anos. Os xóvenes asustados correron. Un dos rapaces, como estudou dous anos de ocultismo propuxo facer un xogo de bruxería para invocar a outra pantasma que se desfixera da nena.

Os rapaces, xa nunha habitación, invocaron á pantasma; pero resultou que a pantasma que invocaron era mala mentres que a nena pantasma era boa. A pantasma foi matando de un en un aos xóvenes. Cando só quedaban dúas rapazas a pantasma foi pola nena e matouna. Nese intre, unha das rapazas morreu, xa que a nena pantasma resultaba ser ela de pequena.

A rapaza que quedaba tentou suicidarse de moitas maneiras, pero a pantasma non a deixaba matarse, e viviu torturada pola pantasma toda a vida.

Juán José Inarejo Sixto (PCPI Grupo B)

RELATO DUNHA NOITE DE SAMAIN SEN SABELA

O reloxo estaba a piques de dar as doce e Sabela aínda non chegara a casa e iso que a alertei do perigo que corría se non me facía caso. Na noite de Samaín os espíritos vagan dun cemiterio a outro, e, se te atopan polo camiño poden levarte ao seu mundo, a non ser que vaias prevido.

Eu senteime ao lado da xanela, agardando o seu regreso, chameina tres veces mais saíu o contestador. Acendín a televisión e quedei durmida.

Estaría uns dez minutos soñando cando chegou o meu marido á casa e espertoume co timbre. Comuniqueille o retraso da nosa filla e fomos buscala.

Fomos ás prazas onde adoitaba estar coas amigas, ao parque, á praza do Concello, mais non estaba.

Xa non sabiamos onde máis ir e ocorréusenos ir ao cemiterio, non fora ser que estivese. A simple vista non estaba, pero acercámonos á tumba da súa avoa, miña nai, que morrera había catro anos e, alí estaba. Fun correndo cara ela cando tropecei con algo; era un brazo, un brazo con anel que me resultaba moi familiar Ao vernos, Sabela, correu cara min e díxome que os espíritos levaron á avoa.

E desde onte, non volveu falar, e preocúpame moito, por iso quero traela ao psicólogo, preciso que a axudes.

Cristina Fernández Sande (3º ESO A)

ESTANCAMENTO

As sombras danzan arredor do candil. Semellan os xuíces da arrepiante escena da que, por desgraza, tamén eu son testemuña.

O coitelo ameazante deixoume inmóbil asediado por noxentas moscas, nun frío recuncho, entre trapos que apestan a algo indefinido mesturado co gato putrefacto.

Parece observarnos coa mirada branquecina e querer lamber a man do seu amo, el … meu amado amigo.

Nunca esquecerei a desesperación do seu rostro desfigurado pola luz espectral. Desquiciado, discutía violentamente maldicindo a escuridade.

Agora que a macilenta luz comeza a extinguirse… esas desmesuradas órbitas, tristemente quedas e desencaixadas, cúlpanme desde o meu regazo.

As súas verbas atropeladas proclaman a louca convicción de que a nada existe.

A densa calidez do seu sangue tinxe as miñas mans que tentan tapoar sen sentido o fluír da súa gorxa.

Só con mirarnos comprendo que xamais escaparemos do baleiro eco que deixou o repentino cese da súa euforia.

Daniela Ramos Ríos 2º Bach A